Dafnis i Cloe

Tot i que la neu de la serra d'Aitana ja s'ha desfet i les fulles dels arbres continuen caient, aquestos dies d'hivern, on l'esperit nadalenc s'ha convertit més bé en esperit consumista, m'han vingut a la ment (no em pregunteu per què , ik ben zot) els herois pagans d'un conegut novel·lista de Lesbos. Reproduïsc un passatge d'aquesta deliciosa novel·la que Goethe recomanava llegir, si més no, una vegada a l'any. Trieu la versió que més vos agrade.

Γίνεται δὲ χειμὼν Δάφνιδι καὶ Χλόῃ τοῦ πολέμου πικρότερος· ἐξαίφνης γὰρ περιπεσοῦσα πολλὴ χιὼν πάσας μὲν ἀπέκλεισε τὰς ὁδούς, πάντας δὲ κατέκλεισε τοὺς γεωργούς. ... ᾿Αναγκαίας οὖν οἰκουρίας ἐπεχούσης ἅπαντας οἱ μὲν ἄλλοι γεωργοὶ καὶ νομεῖς ἔχαιρον πόνων τε ἀπηλλαγμένοι πρὸς ὀλίγον καὶ τροφὰς ἑωθινὰς ἐσθίοντες καὶ καθεύδοντες μακρὸν ὕπνον, ὥστε αὐτοῖς τὸν χειμῶνα δοκεῖν καὶ θέρους καὶ μετοπώρον καὶ ἦρος αὐτοῦ γλυκύτερον. Χλόη δὲ καὶ Δάφνις ἐν μνήμῃ γινόμενοι τῶν καταλειφθέντων τερπνῶν, ὡς ἐφίλουν, ὡς περιέβαλλον, ὡς ἅμα τὴν τροφὴν προσεφέροντο, νύκτας τε ἀγρύπνους διῆγον καὶ λυπηρὰς καὶ τὴν ἠρινὴν ὥραν ἀνέμενον ἐκ θανάτου παλιγγενεσίαν.

Ο χειμώνας όμως γίνεται για τον Δάφνη και τη Χλόη πικρότερος από τον πόλεμο. Γιατι ξαφνικά έπεσε πολύ χιόνι και έκλεισε όλα τα μονοπάτια και απέκλεισε όλους τους αγρότες. ... Επειδή ήταν ανάγκη να μένουν στα σπίτια τους, οι άλλοι αγρότες και βοσκοί είχαν χαρά που ήταν έτσι απαλλαγμένοι για λίγο από τις δουλιές τους, έφαγαν κάθε πρωΐ τις τροφές τους και κοιμούνταν αρκετά, ωστε ο χειμώνας τους φάνηκε πιο γλυκός απο το καλοκαίρι, το φθινόπωρο και την άνοιξη ακόμη. Η Χλόη όμως και ο Δάφνης είχαν στη μνήμη τους τα περασμένα τερπνά τους, τα φιλιά, τις αγκαλιές, πως μοιράζανε το φαΐ, και ξαγρυπνούσαν και ένιωθαν λύπη τις νύκτες και περίμεναν την ανοιξιάτικη εποχή σαν παλιγγενεσία απο το θάνατο.

L'hivern, però, a Dafnis i Cloe els resulta més amarg que la guerra. Perquè de sobte va caure una copiosa nevada que va tallar tots els camins i va tancar a casa seua a tots els camperols. ... Com necessàriament la resta dels llauradors i pastors havien de romandre en les seues cases, gaudien aleshores d'un descans temporal de llurs feines, del menjar matutí i d'una prolongada son, de manera que l'hivern els pareixia més dolç que no pas l'estiu, la tardor i fins i tot la primavera. Dafnis i Cloe, però, amb el record de les passades delícies, de cóm es besaven, de cóm s'abraçaven i cóm prenien junts el seu menjar, passaven les nits entre insomnis i afligits, i esperaven l'estació primaveral com si fos un renaixement de la mort.